Daarnaast zijn in Nederland bankrekeningen een soort identiteitsbewijs. Probeer maar eens een woning te huren of een telefoonabonnement af te sluiten zonder dat de aanbiedende partij een rekeningnummer heeft waarop geïncasseerd kan worden.
Nederland is daarmee niet eens een buitenbeentje. In de meeste oudere EU lidstaten is het hebben van een of meerdere rekeningen evenzo gemeengoed als noodzaak. Desondanks zijn in de EU als geheel nog steeds 30 miljoen inwoners geen relatie met een bank hebben. Voor elke vorm van betalen of ontvangen zijn zij aangewezen op contanten. Die methode is weliswaar oud en vertrouwd, maar cash geld kost steeds meer en zorgt in toenemende mate voor een scheidslijn tussen de haves en de have-nots.
Daarom heeft EC commissaris Michiel Barnier, verantwoordelijk voor de binnenmarkt, de afgelopen periode meermaals pogingen ondernomen de lidstaten te dwingen alle burgers in de gelegenheid te stellen een bankrekening te openen.
De Nederlandse pers heeft die pogingen totaal niet waargenomen. Enerzijds omdat het issue hier amper speelt en wellicht anderzijds omdat de nieuwswaarde er van niet werd waargenomen. Inmiddels is het besluit van de EC over dit onderwerp bekend geworden en dat is echt wel nieuws. De EC weigert namelijk het voorstel basis te laten zijn van een richtlijn of verordening. Dit wordt gezien als een nederlaag voor Barnier, die moet toezien dat zijn plan nog slechts een advies is. Anders gezegd, de lidstaten krijgen niet de wettelijke verplichting door Brussel opgelegd er voor te zorgen dat daadwerkelijk elke burger een bankrekening heeft.
Naar de reden van deze degradatie wordt gegist. Volgens de pers is het onderwerp in Europa op dit moment gewoon niet relevant en treft het vooral de nieuwe lidstaten. Die kunnen nu in een eigen tempo werken aan de upgrade van de samenleving, maar dan zonder de dwingende kaderstelling vanuit Brussel. Vraag is echter of daarmee niet een echte en zeer ingrijpende tweedeling in Europa wordt toegestaan.