Het charisma en voor de professionaliteit van Neumann bleek opeens een erg dunne laag te zijn. Of het nu kwam door de IPO adviseurs waarmee hij was omringd of door de grotere persaandacht is een detail. De markt kon per dag lezen over een hogere beurswaarde voor het bedrijf en bijzondere ideeën waarmee Neumann de wereld wilde verbeteren. Tegelijk was die persaandacht ook het startschot voor onderzoek naar het reilen en zeilen van Neumann en zijn vrouw. Zoals ze vaak bij Amerikaanse start-ups bleek er een hoop loos te zijn.
Toen de deksel eenmaal van de beerput af was bleek Neumann als CEO totaal ongeschikt. Als inspirerend werkgever voldeed hij evenmin. Veel erger was echter dat de businesscase van We Work scherp tegen het licht werd gehouden. De vermeende beurswaarde bleek absurd hoog en viel niet te rijmen met de explosieve toename van schulden.
De onrust bij de aandeelhouders nam toe en Neumann is zijn eigen bedrijf uit gezet. De beursgang, waarvoor de papieren al waren ingevuld, is stopgezet. 20% van het personeel moest ontslagen worden en door Neumaan overgenomen bedrijven zijn in de etalage gezet om het faillissement te voorkomen. Grootaandeelhouder Softbank moest $9,2 miljard afschrijven op de investering in We Work – 90% van wat het in het bedrijf heeft geïnvesteerd.
We Work verdient het de geschiedenis in te gaan al hét voorbeeld van zeer kwalijke, want opzettelijke, luchtfietserij waarbij net op tijd is ingegrepen door de bestaande aandeelhouders.