Robeco probeerde de klanten zo goed als het ging (let wel: dit was dus kort na de aardbeving, de impact van de nucleaire escalatie was toe nog niet bekend) te informeren. Schijnbaar heb ik nog ergens een paar verdwaalde aandelen in beleggingsfondsen die iets doen in het land van de rijzende zon.
De communicatie was naar vorm en inhoud voldoende voor het moment. Ik merkte althans niet dat ik er ongeruster van werd. Wellicht is dat anders als je tientallen procenten van je oudedags reserve in fondsen hebt zitten die in Japanse onroerend goed hebben belegd dacht ik nog.
Eind vorige week zullen vele duizenden beleggers dat gevoel wel hebben gekregen. Union Investment Real Estate maakte bekend per direct een open fonds te sluiten. Dat betekent concreet dat er geen aandelen Uni-Immo Global meer worden uitgeven en ook niet worden ingekocht.
Uni-Immo Global heeft geïnvesteerd in – zoals de naam al zegt – onroerend goed overal ter wereld. Feitelijk beheert het een mandje met aandelen en andere vormen van participaties die zelf aandeelsgewijs wordt aangeboden aan beleggers in met name Duitsland, maar ook elders was handel in de pakketjes mogelijk.
De waarde van het mandje wordt – beter gezegd werd – dagelijks bepaald. En daar gaat het nu mis. Door de grote chaos in Japan en heel menselijk ook de verminderde aandacht voor het werk, kan de waarde van onroerend goed in het land “tijdelijk” niet worden vastgesteld. Uni-Immo Global heeft 14% van het mandje bestaan uit gebouwen, winkels en hallen in Tokio, dus dat is een aanzienlijk belang.
Het is het eerste concrete voorbeeld dat ik zag dat het natuurgeweld ook hier dichter bij huis zijn sporen achterlaat.
Puur vanuit professionele belangstelling vraag ik me trouwens af hoe een dergelijk besluit wordt genomen. Zouden de afdelingen corperate communicatie, issue management, risk management en dergelijke een draaiboek hiervoor paraat hebben gehad?